Γονίδια Αποκαλύπτοντας ποιος θα έχει σοβαρή, σκληρή για θεραπεία RA

Έχει συζητηθεί εδώ και πολύ καιρό το αν η ρευματοειδής αρθρίτιδα (RA) έχει μια πραγματική γενετική συνιστώσα και εάν υπάρχει ένας τρόπος να προβλεφθεί ποιος θα πάρει την ασθένεια ή πόσο άσχημα θα την επηρεάσει.

Τώρα, μια νέα μελέτη καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ορισμένοι γενετικοί παράγοντες μπορεί να διαδραματίσουν κάποιο ρόλο στην πρόβλεψη του ποιος θα αναπτύξει την RA. Τα γονίδια ενός ασθενούς μπορούν επίσης να δείξουν τη σοβαρότητα της νόσου που θα αναπτύξουν. Αυτό θα μπορούσε να διαδραματίσει κάποιο ρόλο στην πρόγνωση της πρόγνωσης ενός ατόμου.

Γενετική και RA: Τι δείχνει η μελέτη;

Έχει σημειωθεί πρόοδος στον εντοπισμό του πόσο μεγάλη είναι η γενετική του ρόλου στις αυτοάνοσες ασθένειες όπως η ΡΑ. Πόσο αυτή η εξέλιξη σχετίζεται με τη θεραπεία και την πρόγνωση είναι ακόμα ασαφής, αλλά οι ερευνητές δείχνουν ότι η τελευταία ανακάλυψη μπορεί να προσφέρει μια ευκαιρία στην έρευνα RA.

Η Anne Barton, Ph. D., η οποία είναι μέλος του Royal College of Physicians, ηγήθηκε της μελέτης με τους συναδέλφους της από το Πανεπιστήμιο του Manchester, Αγγλία. Σημείωσαν ότι η αντιγραφή αυτών των ευρημάτων θα είναι απαραίτητη για να καταπέσουν τα ευρήματα από τη θεωρία στην πράξη.

Με τις πληροφορίες, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το γονίδιο HLA-DRB1 σχετίζεται με τη σοβαρότητα της ρευματοειδούς αρθρίτιδας καθώς και με την ανταπόκριση της θεραπείας.

Σε διαφημιστική εκδοχή που συνοδεύει τη μελέτη, ο David T. Felson, MD, MPH, της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Βοστώνης και ο Lars Klareskog, MD, Ph. D., του Karolinska Institutet / Karolinska University Νοσοκομείο, Στοκχόλμη, έγραψε ότι υπάρχουν τρία σημαντικά συμπεράσματα για να αντλήσει από την ιστορία.

Το πρώτο είναι τα ευρήματα που μπορεί να αυξήσουν την ικανότητα πρόβλεψης των αποτελεσμάτων της RA και να βοηθήσουν στη βελτιστοποίηση των θεραπευτικών στρατηγικών για διάφορους ασθενείς.

Η δεύτερη είναι η έρευνα που μπορεί να προσθέσει στην κατανόηση των μοριακών μηχανισμών που καθορίζουν τη πορεία της νόσου και τη θνησιμότητα.

Το τρίτο είναι τα ευρήματα που μπορούν να βοηθήσουν στην κατανόηση της παθογένειας της νόσου.

Οι ερευνητές σημείωσαν ότι η μελέτη μπορεί να μην έχει άμεση επίπτωση στο κλινικό επίπεδο, αλλά ο εντοπισμός αυτών των γενετικών ευαισθησιών έχει μεγάλο ενδιαφέρον για την κοινότητα της ρευματολογίας.